Održan okrugli sto na temu „Virtuelni univerzitet srpske dijaspore“

Na Univerzitetu u Banjoj Luci 11. 05. 2015. godine održan je okrugli sto na temu „Virtuelni univerzitet srpske dijaspore“. Diskusiji na ovu temu, u kojoj su, između ostalih učestvovali profesori Univerziteta u Banjoj Luci, Univerziteta u Beogradu, predstavnici ministarstava nauke i tehnologije i prosvjete i kulture u Vladi RS, Univerzitetskog preduzetničkog centra Univerziteta u Banjoj Luci, Univerzitet u Istočnom Sarajevu, Inovativnog centra Banja Luka , Privredne komore RS, Republičke aganecije za razvoj malih i srednjih preduzeća i Srpskog instituta dijaspore - Banja Luka, pridružili su se putem skajpa naši naučnici iz svijeta: prof. dr Jasmina Vujić sa Katedre za nuklearni inženjering u Berkliju – SAD, prof. dr Nikola Zivlak i prof. dr Marko Ljubičić iz Kine i Nebojša Dimić, student na doktorskim studijima na Univerzitetu u Finskoj.



U ime domaćina skupa, prisutne je pozdravio prorektor za naučnoistraživački rad Univerziteta u Banjoj Luci, prof dr Milan Mataruga istakavši da je cilj ovog okupljanja i diskusije da se kroz otvoren dijalog pokuša doći do rješenja koja bi otvorila put boljem korištenju potencijala srpske dijaspore.

Napominjući da prema nekim procjenama u inostranstvu radi i bavi se naukom više od deset hiljada doktora nauka sa prostora Srbije i Republike Srpske, što je više nego što ih ima u matici , prorektor Mataruga je istakao da je riječ o intelektualnom potencijalu koji ovdašnjim univerzitetima može biti od izuzetne koristi kada je riječ o unapređenja međunarodne saradnje, pripremi međunarodnih projekata i razmjene mladih istraživača,ali isto tako dati svoj doprinos u rješavanju brojnih pitanja bitnih za cijelo društvo i državu.



Prorektor Mataruga se zahvalio kolegama sa Univerziteta u Beogradu, prije svega prof. dr Jovanu Filipoviću sa Fakultet organizacionih nauka od kojeg je i potekla ideja da se organizuje jedan ovakav skup i koji je na neki način idejni tvorac koncepta „Virtuelnog univerziteta srpske dijaspore“ .

Predstavljajući ovaj kocept koji je bio tema njegove druge doktorske disertacije, profesor Filipović je pojasnio da je u istraživanju pošao od baze podataka koju je pravio još od svog dolaska u SAD, 1988. godine. „U istraživanju sam krenuo od podatka koji govori o 6.600 naših doktora nuka u svijetu, imenom i prezimenom, u međuvremenu taj se broj povećao na preko sedam hiljada, a nezvanično ih ima mnogo više. Dosta tih ljudi bi željelo da se vrati, neki su se već vratili, ali svi odreda raspoloženi su da pomognu», istakao je prof. Filipoviće naglašavajući da je riječ o nevjerovatnoj raskoši intelektualnog , ali i tzv. družbenog kapitala – kapitala koji proizilazi prije svega iz kontakata i poznanstava naših doktora nauka u dijaspori, kao i povjerenje koje su oni stekli kroz školovanje i potvrđivanje u struci.

«Na nama je da stvorimo kontekste, i to je poruka cijele disertacije, u kojima će ti ljudi zajedno sa nama učestvovati u stvarima koje su od interesa za naš narod i naše države», dodao je profesor Filipović.



O značaju povezivanja sa srpskom naučnom dijasporom govorio je i pomoćnik ministra nauke i tehnologije u Vladi RS Siniša Marčić. Napominjući da su do sada postojale samo sporadične inicijative umrežavanja i povezivanja sa njima, Marčić je istakao „ da je ovo prvi put da se sistematično pokušava pristupiti ovoj ciljnoj grupi u inostranstvu“. On je dodao da Ministarstvo priprema registra naših istraživača u inostranstvu po uzoru na druge zemlje. „Mi smo napravili već neki spisak, uglavnom naših ljudi koji rade po univerzitetima u Zapadnoj Evropi, SAD i Kanadi, djelimično i Australiji, ali on je nepotpun, a zahvaljujući ovoj inicijativi ja se nadam da ćemo doći do mnogo kompletnijih podataka i da ćemo moći zaista nešto konkretno da ponudimo tim ljudima, u smislu zajedničkih naučno istraživačkih projekata koji su ključna stvar za razvoj nauke“, istakao je Marčić.

Upravo je postojanje realnih, konkretnih projekata, kako se pokazalo kroz diskusiju, jedan od bitnih preduslova za bolje korištenje intelektualnog potencijala srpske dijaspore. Isto tako, potrebna je veća otvorenost akademske zajednice, odnosno stvaranje ambijenta u kome naši naučnici iz dijaspore neće biti posmatrani kao konkurencija postojećem profesorskom kadru, nego neko ko će doprinijeti unapređenju naučnoistraživačkog rada i kvaliteta nastave na univerzitetima, ali i doprinijeti kreiranju rješenja od značaja za cijelu zajednicu. Naravno, uz sve to potrebna je podrška vladajućih struktura uspostavljanju partnerstva između dijaspore i matice kako bi se ovaj ogroman intelektualni i «družbeni» kapital iskoristio u najboljem interesu Srbije i Republike Srpske.